دولت اسلامی و دو وظیفه امر به معروف و نهي از منکر

دکتر سید حسین شرف الدین

 

مقدمه

امر به معروف و نهي از منکر دو فرع از فروع دين و دو فريضه از فرائض اجتماعي بسيار مهم و در عين حال فراموش شده اسلام اند. اصولي که برغم ضرورت هاي کارکردي بسيار جدي و قابليت کاربري در عرصه هاي مختلف زندگي اجتماعي، آن چنان که بايد از منظر کارکردي و نقش آفريني اجتماعي مورد توجه و اهتمام انديشمندان و مفسران اسلامي، دولت هاي اسلامي و منسوب به اسلام و توده هاي مسلمان قرار نگرفته است . ايران اسلامي به يمن شرايط ويژه اي که در پرتو انقلاب اسلامي بدان دست يافته و به اقتضاي ضرورتهاي ناشي از تلاش در مسيرجامعه سازي منطبق برفرهنگ اسلامي، هر چند تاکنون اقدامات در خورتحسين و تدابير بنياديني را در جهت احياي اين سنت صورت داده است اما بدليل وقوع تحولات ساختاري، پيچيدگي مناسبات اجتماعي، گستره قلمرو سازماني جامعه، ضعف تعهد اجتماعي عموم، شيوع بيش از حد انحرافات و ناهنجاريها ،عدم آگاهي عموم از کم و کيف اجرايي آن، عدم تبديل اين اصول به هنجارها و قواعد عملی و کاربردی متناسب و…تاکنون نتوانسته است از اين پتانسيل قوي به صورت ضابطه مند در جهت غايات منظور بهره گيري کند.

تردیدی نیست که امر به معروف و نهي از منکر به عنوان بخشي از سياست  نظارتي و کنترلي اسلام وعنصر مکمل فرايند اجتناب ناپذير«جامعه پذيري» همچون همه تدابير خرد و کلان فرهنگي و اجتماعي جهت ورود به قلمرو هنجاري جامعه وتبديل شدن به منطق کنشي فراگير، نيازمند تشريح، تبليغ، بسترسازي و تمهيد مقدمات و شرايط اجرايي سازي متناسب است.

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دکمه بازگشت به بالا