سرگرمی و لهو در قران کریم

سرگرمي، تفريح و فراغت، به عنوان نوعي اشتغال غيرالزامي، انتخابي، غيرانتفاعي، داراي کارکرد فرح بخشي، تنوع زايي و نشاط آفريني، بخشي از اشتغالات معمول و تا حدي گريزناپذير بشر است. پرسشي که محرک نگارنده در تدوين اين نوشتار است، اين است که اسلام در مقام دين زندگي، در خصوص اين سنخ فعاليت ها که در عصر و زمان حاضر به علل و دلايلي، رونق و رواج روزافزوني يافته، چه موضع ارزشي و هنجاري گرفته است. واکاوي مفاهيم و کليدواژه هاي رايج در منابع ديني و مشخصا قرآن کريم- که غالب مفسران در موضع گيري هاي فقهي و اخلاقي موافق و مخالف خود، بدان استناد جسته اند- مقدمه نيل به اين مقصود خواهد بود. روش اين مطالعه، اکتشافي است، و غور و تامل در آراي لغت شناسانه و تفسيري و تحليل محتواي منابع مکتوب منتخب، راه وصول به اين مقصود خواهد بود. نتيجه حاصل از اين سلوک پژوهشي اين است که لهو و لعب، دو واژه پربسامد در متون ديني از جمله قرآن کريم، اگرچه به لحاظ گستره مفهومي مطلق سرگرمي ها و اشتغالات تفنني را پوشش مي دهد، تنها بربخشي از اين مجموعه قابل اطلاق است که به دليل اشتمال بر ملاکات خاص فقهي، حرام و ممنوع شمرده شده اند و بقيه در اصل کلي جواز و اباحه داخل اند. رويکرد غالب بحث، واژه شناسانه و ترمينولوژيک است و ورود به مباحث فقهي و تفسيري، عمدتا استطرادي است.